No past state is better documented than the GDR. Nonetheless, it changes constantly, since we, who are its memory, can’t remain the same as we once were. Each act of remembering is an act if today, but what we decide today will not remain true forever. Tomorrow we’ll remember differently. The past is full of possibilities. What a show! (Cristoph Dieckmann in Jozwiak, 2006, 780).
Zelfs de generatie die de DDR-periode en de val van de muur niet heeft meegemaakt, heeft door de eindeloze stroom beelden, cultuuruitingen, cultuurobjecten en reproducties daarvan, een beeld van hoe de DDR en de val van de muur eruit zag, en deze films reproduceren dit beeld maar zetten het ook voort. In zijn artikel over het collectief geheugen beschrijft Jan Assmann “how the communicative memory offers no fixed point which would bind it to the ever expanding past in the passing of time. Such fixity can only be achieved through a cultural formation and therefore lies outside of informal everyday memory” (Assmann, 1995: 127). De films vormen een onderdeel van het communicatief geheugen waarbij er wordt onderhandeld over wat de herinnering kan gaan worden van de DDR en de val van de muur. Bovenstaand citaat van Dieckmann illustreert hoe het geheugen een dynamisch proces is dat evenzeer wordt bepaald door de dag van vandaag als door de gebeurtenissen van het verleden. Good Bye Lenin en Das Leben der Anderen laten zien hoe er wordt gestreden over het verleden: wat is de juiste representatie van de Wende? De films dragen bij aan de culturele formatie van de herinnering aan de val van de Berlijnse muur en vatten zo individuele herinneringen en maatschappelijke dialoog samen in wat later in de bredere stroom van het cultureel geheugen kan gaan passen. Ze nemen impliciet en expliciet stelling in de discussie rondom de herinnering aan en de betekenis van de val van de muur en de DDR.
Lees verder
Terug naar de inleiding
Geen opmerkingen:
Een reactie posten